به یک نگاه و کمی و حرف و برقِ آن گیسو
درآمدم به تمامی به پایِ آن آهو
که گفت سر بدهد از شما کسی آیا؟
میانِ آن همه عاشق نشسته آن بانو
خروش و وِلوِله از هر کَرانه‌ای برخاست
به پایِ او که رَوَد جان و از پِی‌اش هندو
شراره‌هایِ نهانی به قلبِ من آمد
بلور و سیم و صمیمی، میانِ پا جادو
اسیرتان شده باشم، همیشه آزادم
وَ لَا یُؤَاخِذُکُم فِی سَبِیلُنا قَالُوا
کنون که آتشِ عشقت به جانم افتادست
زبانم اَلکن و بر لبم مِیِ تاهو
به مِهدی‌اَت گُذرد بی‌شما شبی سالی
بیا و دَر بِگُشایَش تو ای کمان‌ابرو
سپاسگزارم از شما، که شاعرم کردید
به خیلِ عاشقانتان، چو داخلم کردید
از آن دهان تنگتان چو غنچه‌ای چیدم
به میکده بِبُرده‌اید و عارفم کردید
من از خیال رویتان به شب نمی‌خوابم
و تخت و آن حوائجی، که حاصلم کردید
چو بنده هر که دیده آنچنان پری رویی
به حالتی به سر رَوَد، که عاشقم کردید!
و گر سخن بجز شما کسی به من گوید
چنانْشْ به تیر می‌زنم، که واقفم کردید
به قصر و بارگاهتان، به قصدتان دیشب
به آن امید آمدم، که وامِقَم کردید
و این جوابِ سخت از آن لب قشنگ آمد
"برو به شهرِ خود ای که، کلافه‌ام کردید"
چنین که با منِ بی‌دل شما بِکَردی تا
نمازم از برایتان، که کافِرم کردید
چگونه در هوایتان به سر کُنَد مهدی
شما که با خیالتان، مسافرم کردید
برای آنکه به دوست داشتنم نزدیک‌تر است ..
...
قلبم
پا به پای کوچِ شبانگاهیِ واژه
با تو است،
و انگشتانم
حریصانه
مرواریدهای تو را می‌طلبند.
ای آنکه به دوست داشتنم نزدیک‌تری ..
لب‌هایم
چنان عطش‌آلود
در این خیالِ تنگ
از تردیدِ تو کام می‌گیرند
که تو را خواب برُباید،
و سینه‌ام افروخته تا باد
برایت
اقاقی و نرگس بیاورد.
خطِ سفیدِ صبح
نغمه‌هایِ بلبلِ مست
حدیثِ عشقِ مرا
به تو
خواهد رساند.
ای آنکه به دوست داشتنم نزدیک‌تر شده‌ای ..
