نخستین شرط یک جنگِ تن به تن شرافتمندانه، برابری در مقابل دشمن است. آنجا که تحقیر می کنیم نمی توانیم بجنگیم، آنجا که فرمان می رانیم،آنجا که چیزی را پایین تر از خود می بینیم، نباید بجنگیم. راه و روشِ جنگی من در چهار اصل خلاصه می شود:
١- یکم اینکه من فقط به چیزهای پیروزمند حمله می کنم و اگر لازم باشد صبر می کنم تا پیروز شوند .٢- دوم اینکه فقط آنگاه به چیزی حمله می کنم که بدانم هیچ متحدی ندارم، تک وتنها هستم و تنها خودم را به خطر می اندازم..
٣- سوم این که من هرگز به اشخاص حمله نمی کنم، من فقط شخص را به عنوان ذره بینی به کار می گیرم که با آن بشود یک وضعیتِ بحرانیِ عمومی را که نهان و به سختی دریافتنی است، رویت پذیر کنم.٤- چهارم اینکه من فقط به چیزهایی حمله می کنم که از اختلافات شخصی مبرا باشند و هیچ گونه پیشزمینه ی تجاربِ تلخِ شخصی در آن ها نباشد. در عوض، حمله کردن برای من نشانه ی نیک خواهی، و حتی در مواردی گواهِ قدرشناسی است.
اینک آن انسان - چرا چنین فرزانه ام
فردریش ویلهلم نیچه
ترجمه: بهروز صفدری
